Δεν είναι μόνο η χάρη του Θεού που ενισχύει
έναν μάρτυρα, εν προκειμένω τον άγιο Ισίδωρο τον εν Χίω, για να παραμένει αυτός
πάντοτε εν Θεώ, αλλά και η δική του κατάσταση της καρδιάς. Ο εκκλησιαστικός ποιητής
γίνεται απολύτως σαφής: ο άγιος Ισίδωρος μπόρεσε και έμεινε μέχρι τέλους σταθερός
στην ομολογία της πίστεώς του, γιατί είχε άφοβη την καρδιά του, με ορμή στραμμένη
προς τον Χριστό. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει με έναν πρωταθλητή, που η καρδιά του έχει
την ορμή της νίκης – ποτέ κανείς δεν κερδίζει σε αγώνες με ηττημένο φρόνημα – κατά
τον ίδιο τρόπο και στα πνευματικά αγωνίσματα. Πρέπει κανείς να πιστέψει στη νίκη,
πολλώ μάλλον όταν ξέρει ότι τον ενισχύει ο ίδιος ο παντοδύναμος Θεός, για να φτάσει
στη νίκη. ῾Ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ᾽ ημών;᾽
Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; ῾Έχοντας άφοβη την
ορμή της ψυχής σου, ένδοξε, κράτησες σταθερή την ομολογία της πίστεως, με κάθε ευσέβεια᾽(῾Έχων ακατάπληκτον την της ψυχής ορμήν, ένδοξε,
πανευσεβώς, την ομολογίαν αρραγή διετήρησας᾽) (ωδή γ´).
