Η είδηση που διαβάσαμε και δυστυχώς είδαμε από
φωτογραφίες είναι φρικιαστική! Κάποιοι θεωρούμενοι «άνθρωποι» μαγάρισαν με
ακαθαρσίες τις εικόνες του Κυρίου, της Παναγίας μας, των αγίων μας! «Δεν το έκαναν
χριστιανοί», είπε με απόλυτη βεβαιότητα ο Δήμαρχος της περιοχής, «αλλά ειδωλολάτρες
και εχθροί του χριστιανισμού που έτυχε να περάσουν από την περιοχή μας». Δεν το
αμφισβητούμε – πώς είναι δυνατόν ένας χριστιανός, έστω κι ο πιο αμελής και αδιάφορος
να φτάσει σ’ ένα τέτοιο βέβηλο σημείο; Από την άλλη όμως μάς δίνεται η ευκαιρία
και πάλι να επιβεβαιώσουμε τον λόγο του αγίου και δικαίου Συμεών του θεοδόχου
για τον Κύριο: «οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν… καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον».
Σε όλους τους αιώνες ο Χριστός ήταν, είναι και θα είναι η πέτρα πάνω στην οποία
θα προσκρούει κάθε άνθρωπος: είτε θετικά πιστεύοντας σ’ Αυτόν (η ανάσταση) είτε
αρνητικά παίρνοντας αντιθετική στάση απέναντί Του (η πτώση). Σημασία έχει πάντως
πως ποτέ δεν μπορεί κανείς να αντιπαρέλθει τον Χριστό και να αδιαφορήσει απέναντί
Του. Κι ακόμη: (και αυτό) το γεγονός είναι
η επιβεβαίωση πως ο Κύριος βρίσκεται πάντοτε Εσταυρωμένος σε όλους τους αιώνες,
αδιάκοπα προσευχόμενος στον Ουράνιο Πατέρα: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι
τί ποιοῦσι». Η στάση του Κυρίου απέναντι σ’ αυτούς που Τον «προσβάλλουν» και
τον «μαγαρίζουν» είναι η στάση της ανοικτής αγκαλιάς: οι εχθροί Του είναι τα
παιδιά Του για τα οποία ήλθε και σταυρώθηκε και τα κυνηγάει εναγωνίως για να τα
σώσει – το μαγάρισμα των εικόνων Του είναι η αφορμή για να εντείνει ακόμη
περισσότερο το κυνηγητό Του, κυνηγητό της αγάπης Του, προς αυτά τα πλανεμένα
παιδιά Του. «Αφήνει τα ενενήντα εννέα πρόβατα και ψάχνει για το ένα το χαμένο»…
Αλλά δεν πρέπει να κάνουμε εξαφορμής του θλιβερού
γεγονότος και την επισήμανση, που είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο,
φρικιαστική; Κάθε φορά που προσβάλλουμε τον συνάνθρωπό μας (με τα λόγια μας, τη
συμπεριφορά μας, ακόμη και τις σκέψεις μας), ο οποίος στο βάθος του είναι η ίδια
η εικόνα του Χριστού, κατά τον αψευδή λόγο Του: «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων
τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε», δεν «μαγαρίζουμε» τον Ίδιο; Η ακάθαρτη
συχνά καρδιά μας «πετάει» πάνω στον αδελφό μας, άρα στον ίδιο τον Κύριο, ό,τι χειρότερο ως ακαθαρσία υπάρχει,
αλλά αυτό το θεωρούμε μικρό και τιποτένιο. Φρίττουμε για τις ορατές ακαθαρσίες,
αλλά δεν φρίττουμε για τις πνευματικές! Εδώ δεν αναδεικνύεται η δική μας, των
θεωρουμένων καλών χριστιανών, υποκρισία;
