Αγιοκέρι σ’ έπλασε με
τα δικά Του χέρια
κι όλος στοργή σού
φύσηξε λαμπάδα να γενείς.
Στο μανουάλι του
Σχολειού σ’ έβαλε ίδια φλόγα
κεράκια αναρίθμητα ν’
ανάβεις Χριστοφώς.
Έλαμπες κι ήσουν
βασιλιάς μεσημβρινός 'νας ήλιος
λιώνοντας μ’
ιλαρότητα σαν φως εσπερινού.
Στο γέρμα σου σε
ζήτησα και διόλου δεν σε βρήκα
μ’ άκουσα τον αέρα
σου σε χίλιες δυο ψυχές.
Το ξέρω πια καλά, να
τ’ αρνηθείς δεν πρέπει:
Στου Παραδείσου τους
αγρούς κυλιέσαι σαν παιδί.
