«Άνθρωπος ασεβής είναι μία ύπαρξη λογική και
θνητή, η οποία θεληματικά αποφεύγει τη ζωή· και τον Δημιουργό της, που υπάρχει
αιώνια, Τον θεωρεί ως ανύπαρκτο» (Λόγος α΄, 5).
Το
να διαγράφεις τον Θεό και Δημιουργό από τη ζωή σου, είναι θέμα ίσως της λογικής
και ελεύθερης ύπαρξής σου - ο Θεός σού έδωσε τη δυνατότητα να Του λες όχι και να μην
Τον λαμβάνεις καθόλου υπόψη σου σε κάθε τι από την επίγεια πορεία σου. Σου έδωσε
δηλαδή τη δυνατότητα να είσαι εντελώς… απελευθερωμένος από Αυτόν. Σου έδωσε τη
δυνατότητα να είσαι ακόμη και ασεβής! Τι σημασία θα είχε άλλωστε μία
αναγκαστικού τύπου σχέση με Αυτόν, που είναι η πηγή της ελευθερίας;
Δεν
πρέπει όμως να παραπονιέσαι, όταν εισπράττεις και το τίμημα της επιλογής σου:
τον ψυχικό πνιγμό σου, το κενό της καρδιάς σου, τη θλίψη και τη διαρκή
στενοχώρια και μελαγχολία σου, το να μην είσαι ευχαριστημένος με τίποτε στη ζωή
σου. Γιατί εσύ «θεληματικά αποφεύγεις
Αυτόν που είναι η ζωή». Και τι γίνεται; Προσπαθείς να γεμίσεις το κενό και
το ανικανοποίητο της καρδιάς σου, με υποκατάστατα:
το ρίχνεις στις διασκεδάσεις – όσες μπορείς μέσα στο στένεμα της καθημερινότητας
πια -, ίσως σε ταξίδια, σε βόλτες, σε κάθε είδους συναναστροφές, σε ύποπτους «παραδείσους»…
Μα,
είναι σαν να έχεις κατεβάσει τον διακόπτη του ρεύματος και πας να ανάψεις το
φως με σπίρτα. Δεν βγαίνει άκρη: η αιτία βρίσκεσαι μέσα σου· στο βάθος της καρδιάς
σου. Το κενό και η αίσθηση της κόλασης διαρκώς και αυξάνει.
Προσοχή
όμως και στην παγίδα: μπορεί να αποδέχεσαι τον Θεό, να Τον επικαλείσαι ίσως
στα λόγια και στην καθημερινότητά σου, αλλά να ζεις τα ίδια συμπτώματα του
κενού και της κόλασης με τον άθεο. Εκεί τότε χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου:
είσαι το ίδιο ασεβής, έστω κι αν νομίζεις ότι ανήκεις στον Θεό! Γιατί το αν έχεις
Θεό ή όχι, φαίνεται από τους καρπούς που παρουσιάζεις στη ζωή σου: τη χαρά, την
ειρήνη της καρδιάς, την αγάπη στους άλλους. «Εκ των καρπών το δένδρον γινώσκεται». Προσοχή στο είδος της ευσέβειάς
σου! Η ασέβεια πολλές φορές παρουσιάζεται με το ένδυμα της «ευσέβειας»!
