Το ῾Χριστός Ανέστη᾽ δονεί την ατμόσφαιρα της Εκκλησίας απ᾽άκρου εις άκρον την Πασχαλινή περίοδο, αλλά και κάθε άλλη περίοδο του χρόνου, αφού στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει μεγαλύτερη εορτή από την Ανάσταση του Κυρίου. Η Ανάσταση αποτελεί το επιστέγασμα όλων των άλλων εορτών, γιατί με αυτήν νικήθηκε ο ῾έσχατος εχθρός᾽ του ανθρώπου, ο θάνατος. Με την Ανάστασή Του ο Κύριος έδειξε ότι προοπτική του ανθρώπου είναι η ζωή· ότι ο θάνατος είναι μέρος αυτής, αφού φάνηκε ῾η ζωή εν τάφω᾽. ῾Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν᾽ είπε ο Ίδιος (Ιωάν. 10,10), κατά συνέπεια η Ανάστασή Του σηματοδοτεί και την ανάσταση του λογικού πλάσματός Του. Ώστε ῾θάνατος ουκέτι κυριεύει᾽ · ῾της ζωής γαρ ηξιώθημεν εν Χριστώ Ιησού᾽. ῾Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν᾽.
‘Ο,τι πιο φυσικό λοιπόν να πανηγυρίζουμε και να διατρανώνουμε τη χαρά μας μπροστά στο μοναδικό αυτό και εκπληκτικό γεγονός, το οποίο ανέτρεψε στην κυριολεξία όλα τα δεδομένα και τις σταθερές της ιστορικής πραγματικότητας!
Τι σημαίνει όμως πανηγύρι και διατράνωση της χαράς; Μήπως βεγγαλικά και βαρελότα και αυτοσχέδιες βόμβες, με τα οποία θρηνούμε κάθε χρόνο ένα σωρό θύματα και τα οποία προκαλούν την αγανάκτηση κάθε ορθοφρονούντος Χριστιανού; Μήπως τραγούδια στη διαπασών λαϊκά, ελαφρολαϊκά, ντίσκο, χέβι-μέταλ ή ρέιβ, με τα οποία ῾τρυπιέται᾽το μυαλό και εύχεται κανείς να βρισκόταν ολομόναχος στα όρη και στα βουνά; Ή μήπως το πανηγύρι της Ανάστασης εκφράζεται κυρίως με το ψήσιμο του οβελία, του κοκορετσιού και των λοιπών εδεσμάτων, με τα οποία θα γεμίσει μέχρις εσχάτης πλήρωσης το στομάχι του ο πιστός, για να βρει ανακούφιση έπειτα στην κατάποση δεκάδων γκαζοζών ή και μερικές φορές στην καταφυγή στα νοσοκομεία;
Ασφαλώς και όχι! Τέτοιες αντιδράσεις για το πανηγύρι της Ανάστασης πόρρω απέχουν από το κατά Χριστόν εκκλησιαστικό ήθος και το μόνο που φανερώνουν είναι ότι ο πιστός είναι τελικώς άπιστος και ίσως και άθεος. Ή μάλλον είναι πιστός, αλλά στην ειδωλολατρία της αρχαίας εποχής, στην οποία υπήρχαν ανάλογες εκδηλώσεις θορύβου και φαγοποτιού μέ τις διάφορες εορτές του Διονύσου.
Πράγματι! Το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του ορθοδόξου χριστιανικού λαού συμμετέχει στην Ανάσταση με το να παραμένει μόνο στην τελετή της δωδεκάτης νυχτερινής για να ακούσει το ῾Χριστός Ανέστη᾽, να διαδηλώνει την υποτιθέμενη χαρά του με τα θορυβώδη βαρελότα και να κάνει έπειτα μεταβολή για να επιπέσει στη μαγειρίτσα και τα λοιπά του πασχαλινού τραπεζιού, τι άλλο δείχνει παρά την απουσία του Χριστού και τη δύναμη της Αναστάσεώς Του από τη ζωή των ῾χριστιανών᾽αυτών! Το λέει μάλιστα και ο ψαλμικός στίχος της αναστάσιμης ώρας: ῾Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν᾽! Και ώ του θαύματος! Πραγματοποιείται επακριβώς το λεχθέν: Διασκορπίζονται οι εχθροί του Χριστού (κρατώντας μάλιστα και αναμμένες αναστάσιμες λαμπάδες) και φεύγουν από μπροστά Του όσοι Τον μισούν – εννοείται ότι εξαιρούνται αυτοί που πράγματι είναι δικαιολογημένοι: μητέρες μικρών παιδιών, άνθρωποι που έχουν να φροντίσουν γέροντες και ασθενείς κ.λπ. Τέτοια άμεση εκπλήρωση αγιογραφικού λόγου πουθενά αλλού δεν απαντάται.
Και δυστυχώς, η τραγική αυτή κατάσταση δεν επισημαίνεται μόνο στις πόλεις. Θα έλεγε κανείς ότι κυρίως απαντάται στις επαρχίες και τα χωριά. Εκεί κατεξοχήν βρίσκεται κανείς σε πολεμική ατμόσφαιρα. Εκεί πλήθος ῾ευγενικών᾽ πιστών ετοιμάζεται όλη τη χρονιά να πανηγυρίσει το Πάσχα με βόμβες και με ρουκέτες. Εκεί ο σκοπός της Ανάστασης εξαντλείται στο ποιος θα καταφέρει τα μεγαλύτερα πλήγματα κατά του Ναού του αντιπάλου χωριού και θα σπείρει περισσότερο τον πανικό και την καταστροφή.
Πού είναι εκείνοι άραγε που ισχυρίζονται ότι η ελληνική ύπαιθρος κρατάει την παράδοση της ορθοδοξίας; Ποια σχέση μπορεί να έχει το Πάσχα των Ελλήνων με τα εκφυλιστικά φαινόμενα που διαπιστώνουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή; Τι άλλο είναι οι αναφορές περί των ιδανικών συνθηκών εορτασμού του Πάσχα στην επαρχία – τουλάχιστον σε πολλά μέρη της επαρχίας – παρά ρομαντικές εκφράσεις εξιδανικευμένης παρελθοντικής εποχής; Δυστυχώς, αγριέψαμε ως άνθρωποι. Και την αγριότητα της καρδιάς μας την αποκαλύπτουμε ακόμη και στα εκκλησιαστικά γεγονότα. Ακόμη και στις εορτές της Εκκλησίας μας.
Τι σημαίνει λοιπόν πανηγύρι αναστάσιμο και χαρά πασχαλινή; Πώς γνήσια και αληθινά ο Χριστιανός που έχει επίγνωση της παρουσίας του Χριστού στη ζωή του διαδηλώνει τη χαρά του; Μα όπως μας καλεί η Εκκλησία και για την περίοδο αυτή και για όλο τον χρόνο.
῾Αναστάσεως ημέρα – μας λέει συνεχώς – και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς· συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος᾽.
Ήλθε η Ανάσταση και ας γίνουμε λαμπροί και φωτεινοί από το πανηγύρι και ας αγκαλιαστούμε μεταξύ μας. Ας πούμε ῾αδέλφια᾽ και σ᾽αυτούς που μας μισούν. Ας συγχωρήσουμε τον καθένα εξαιτίας της Ανάστασης και έτσι ας φωνάξουμε δυνατά: ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, αφού πάτησε τον θάνατο με τον θάνατό Του και χάρισε ζωή στους νεκρούς!
Ανάσταση σημαίνει αγάπη και συγχώρηση. Αυτό ζει ο Χριστιανός πάντοτε και γι᾽αυτό διαρκώς ζει – πρέπει να ζει – την αναστάσιμη χαρά. Κάθε άλλη εκδήλωση που δεν αποτελεί έκφραση της αγάπης είναι εκτροπή και ντροπή!
