Η
ολοζώντανη παρουσία της αγίας Ευφημίας στον όσιο Παϊσιο τον αγιορείτη το 1987, υπήρξε μία απτή επιβεβαίωση
του πόσο ζωντανοί είναι οι άγιοί μας, ακόμη
και μετά θάνατον. Ο θάνατος δηλαδή δεν συνιστά ένα τέλος,
ως εξαφάνιση και εκμηδένιση του ανθρώπου – αυτό που πρεσβεύει η
αθεΐα – αλλά ένα απλό όριο, που τον μεταθέτει
στην όντως ζωή, εκεί που είναι η αληθινή
πατρίδα, κατά το «ουκ έχομεν
μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»
του αποστόλου Παύλου. Η μέλλουσα αυτή πόλη
είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, η ζωή δηλαδή
και πάλι μέσα σ’ Αυτόν, με
την έννοια ότι αυτό που ζει ένας πιστός εδώ, στον κόσμο
τούτο, συνεχίζεται με πολύ καθαρότερο και ορατότερο τρόπο
και μετέπειτα. «Εάν τε ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν».
Διότι δεν υφίσταται πια η παχύτητα του σκηνώματός μας, του σώματος, και έτσι ατενίζει ο πιστός τον Χριστό
- τον Οποίο και στον κόσμο αυτό ζούσε, αλλά θολά και ανιγματικά – «πρόσωπον προς
πρόσωπον». Ότι βεβαίως η κατάσταση αυτή συνιστά την
παραδείσια χαρμόσυνη κατάσταση των αγίων, θεμελιωμένη στην
ανάσταση εκ των νεκρών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι
περιττό και να πούμε.
