῾Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδείς παρεχέτω• ἐγώ
γάρ τά στίγματα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω᾽ (Γαλ. 6, 17)
α. Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου
Παύλου, ὁ ἀπόστολος ἀναφέρεται στίς δυσκολίες πού τοῦ δημιουργοῦσαν ἡ ἀφέλεια καί ἡ
εὐκολοπιστία πολλῶν πιστῶν τῆς Γαλατικῆς ᾽Εκκλησίας, οἱ ὁποῖοι χωρίς
προβληματισμό ἔδειχναν νά πείθονται σέ συκοφαντίες ἀπέναντί του ψευδαδέλφων ᾽Ιουδαιοχριστιανῶν.
᾽Αφοῦ τούς ἀποκαλύπτει τά κρυμμένα καί πονηρά σχέδιά τους πού σκοπό εἶχαν νά
τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, τούς προειδοποιεῖ: ῾Στό ἑξῆς κανένας ἄς μή μοῦ δημουργεῖ
προβλήματα. ᾽Αρκετά ἔχω πάθει γιά τόν ᾽Ιησοῦ, ὅπως δείχνουν τά σημάδια στό σῶμα
μου᾽.
β. 1. Τά στίγματα, τά σημάδια, γιά τά ὁποῖα κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος
Παῦλος, βεβαίως δέν εἶχαν καμμία σχέση μέ δερματικές ἰδιομορφίες πού κατά
καιρούς παρουσιάζονται σέ ὁρισμένους ἀνθρώπους ἤ σέ σωματικά ἀποτυπώματα λόγω
ψυχολογικῶν ἐντάσεων.
2. Πρόκειται περί τῶν σωματικῶν κόπων καί πόνων πού πέρασε ὁ ἀπόστολος
ἀγωνιζόμενος ὑπέρ τοῦ εὐαγγελίου: (α) κόπων ἀπό τήν προσπάθειά του τήν ἱεραποστολική,
(β) κόπων καί βασάνων ἀπό ὅσα ὑφίστατο ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου.
῾Ο χαρακτήρας λοιπόν τῶν στιγμάτων αὐτῶν εἶχε μαρτυρικό χαρακτήρα, κάτι πού ἀποτελοῦσε
ἀπόδειξη τῆς συνέχειας τοῦ Χριστοῦ καί στή δική του ζωή, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός
πόνεσε καί στιγματίστηκε γιά χάρη μας, εἰδικά πάνω στόν Σταυρό.
3. ῎Ετσι τά στίγματα αὐτά πάνω στό σῶμα τοῦ ἀποστόλου εἶχαν
πνευματικό χαρακτήρα καί συνιστοῦσαν ἀπότοκα τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ῾ἡμῖν ἐδόθη οὐ μόνον τό εἰς Αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά
καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν᾽. Γι᾽ αὐτό καί στίς περιπτώσεις αὐτές, ὅπως τό
βλέπουμε καί στούς ἄλλους ἀποστόλους ἤ καί σέ πολλούς ἄλλους ἁγίους μάρτυρες, ἐνῶ
τό σῶμα πονᾶ καί βασανίζεται, τό πνεῦμα ἀγαλλιᾶ. ῞Οπως βεβαίως τό βλέπουμε καί ἀντιστρόφως:
ὅταν τό σῶμα ἀγάλλεται, συνήθως τό πνεῦμα καταπονεῖται καί πιέζεται. Πρόκειται
γιά τήν παραδοξότητα πού ἐπισημαίνουν καί πολλοί Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας, ἐκφραζόμενη
διά τοῦ σχήματος: ἡδονή-ὀδύνη καί ὀδύνη-ἡδονή.
4. Τά λόγια ὅμως τοῦ ἀποστόλου μᾶς ὁδηγοῦν καί σέ μία ἄλλη
κατανόηση: ποιός μπορεῖ νά ἔχει ἐξουσία στόν χῶρο τῆς ᾽Εκκλησίας• ποιός μπορεῖ
νά ἀπαιτεῖ τήν ὑπακοή τῶν ἀνθρώπων. Γιατί λέει ῾τοῦ λοιποῦ μηδείς κόπους μοι παρεχέτω᾽, δηλαδή μή μέ κουράζετε. Μήν
ἐναντιώνεστε στά λόγια μου. Κάντε ὑπακοή. Γιατί; Διότι ἔχω κουραστεῖ στό ἔργο
τοῦ Εὐαγγελίου. ῎Ετσι τότε κανείς ἔχει ἐξουσία, ὅταν πρῶτος ἔχει ὑπακούσει, μέχρι θυσίας τοῦ ἑαυτοῦ του, στό ἔργο τοῦ
Χριστοῦ.
γ. Δέν εἶναι εὔκολο νά εἶναι γίνουμε ὅλοι ἀπόστολοι Παῦλοι. Αὐτός
καί οἱ μεγάλοι ἅγιοι ἀποτελοῦσαν, (μολονότι ὅλοι μας στήν ἴδια κλήση τοῦ Χριστοῦ
βρισκόμαστε), ἴσως κάτι μοναδικό. ῞Ομως
εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀκολουθήσουμε λίγο τά χνάρια τους. Πού σημαίνει: πρέπει
νά κοπιάζουμε, ὅσο μποροῦμε, κι ἐμεῖς
στήν τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, στήν ἐφαρμογή τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν. Τά
στίγματα δηλαδή τοῦ Χριστοῦ νά γίνονται λίγο καί δικά μας στίγματα. Μόνον ἔτσι
μποροῦμε νά ἐλπίζουμε στή σωτηρία μας, ὅπως καί μόνο τότε μπορεῖ νά ἔχει ἰσχύ ὁ
λόγος καί ἡ ζωή μας.
