Είναι πολύ τραγική και
θλιβερή η διαπίστωση από δημοσκόπηση που διενεργήθηκε προ ημερών σχετικά με το
θέμα των εμβολιασμών: ένα ποσοστό συμπατριωτών μας, κι αρκετά μεγάλο μάλιστα, ομολογεί
ότι δεν πρόκειται ποτέ να προβεί σε εμβολιασμό, διότι δεν υπάρχει περίπτωση
κάποιος να τους πείσει για την αναγκαιότητά του και να τους αλλάξει γνώμη! Όπως
αφήνουν να εννοηθεί, και ο Θεός ο ίδιος να τους το πρότεινε, εκείνοι και πάλι
θα επέλεγαν την άρνηση!
Δεν μας ενδιαφέρει εν προκειμένω
το θέμα του εμβολίου – δεν είναι αυτό το ζητούμενο τώρα για μας, μολονότι η
άρνηση εκφράζει μία περίεργη και παράδοξη στάση κοινωνικής ευθύνης, μάλλον δεν
υφίσταται καθόλου αυτή. Αυτό που ενδιαφέρει και μας ανησυχεί περισσότερο είναι
ακριβώς η εξ ορισμού άρνηση, η δήλωση ότι δεν πρόκειται ποτέ να πειστούν από
κανέναν, έστω κι αν αυτοί που τους πληροφορούν είναι ειδικοί επιστήμονες,
καταξιωμένοι στον χώρο τους, άνθρωποι κοινής αποδοχής και παγκοσμίου εμβέλειας.
Κι αυτό σημαίνει ότι οι συγκεκριμένοι συμπατριώτες μας, μη αφήνοντας καμία
ρωγμή για να δεχτούν κάτι άλλο πέρα από τη σκέψη και τη δική τους αντίληψη, για
θέμα μάλιστα για το οποίο οι ίδιοι δεν είναι ειδικοί, παρουσιάζονται ως άνθρωποι
«μπετόν-αρμέ», παγιωμένοι και θεμελιωμένοι αποκλειστικά και μόνο στο δικό τους
θέλημα - οι λεγόμενοι «θεληματάρηδες» που στην πνευματική ασκητική ζωή της
Εκκλησίας θεωρούνται ότι αδυνατούν να γευτούν έστω και επ’ ελάχιστον τη χάρη
του Θεού, γιατί αυτή προϋποθέτει φρόνημα ταπείνωσης και υπακοής, δηλαδή φρόνημα
να αφήσεις κατά μέρος το δικό σου και την άποψή σου και να υποταχτείς στο
θέλημα του Θεού ή και στο θέλημα εν αγάπη του συνανθρώπου σου.
Οπότε, πίσω από την «τσιμεντένια»
άρνηση των συγκεκριμένων ανθρώπων υποκρύπτεται απ’ ό,τι φαίνεται μία
αντιδραστικότητα όχι μόνο κατά των εμβολίων, αλλά γενικότερα και κατά
οποιασδήποτε άλλης γνώμης πέραν της δικής τους. Όταν κάποιος είναι
προσανατολισμένος μόνο στο «έτσι μ’ αρέσει και δεν πάει να χαλάσει ο κόσμος»,
τότε εκεί σηκώνεις τα χέρια, γιατί ουσιαστικά έχει καταργηθεί κάθε λογική. Στην
περίπτωση αυτή λειτουργούν άλλες δυνάμεις, σκοτεινές και άλογες, πάντως όχι
λογικές, κι ίσως έχει δίκιο ιταλός ψυχίατρος που προ καιρού μπροστά στο
φαινόμενο αυτό – που δεν είναι μόνο ελληνικό - πρότεινε όχι την πειθώ αλλά την
κατανόηση του ψυχολογικού προφίλ της ομάδας αυτής των συνανθρώπων μας. Δεν
είναι τυχαίο ότι ένας από τους σπουδαιότερους και σοφότερους ανθρώπους της
εποχής μας, ο άγιος Αλβανίας Αναστάσιος, έλεγε επ’ αυτού μήνες πριν: «υπάρχουν
κάποιοι συνάνθρωποί μας που πάσχουν από μία βαριά ψυχική νόσο που εκφράζεται με
το αρχαιοελληνικό ρητό “ου με πείσεις καν με πείσης”».
Θυμίζει μάλιστα η
περίπτωση των «θεληματάρηδων» αυτών – μέσα στους οποίους ίσως πρέπει κατά
καιρούς να εντάσσουμε και τους εαυτούς μας, όταν μας καταλαμβάνει το πείσμα για
επιβολή των δικών μας μόνο θέλω – και τον ασκητή εκείνο της ιεράς Μονής αγίου
Παντελεήμονος του Όρους που μνημόνευε ο άγιος Σιλουανός του Άθω, ο οποίος μετά
σαράντα χρόνια ασκητικής και «πνευματικής χριστιανικής» θεωρούμενης ζωής δεν
μπορούσε να απεμπλακεί από το δικό του
θέλημα. Κι ήταν το αποδεικτικό στοιχείο που έκανε τον διακριτικό άγιο Σιλουανό
να αμφισβητεί «όραμα» της Παναγίας που είχε δεχτεί τάχα ο συγκεκριμένος μοναχός.
«Πάτερ μου, σε σένα αποκλείεται να έχει εμφανιστεί η Παναγία. Διότι Εκείνη έχει
φρόνημα υπακοής, ενώ εσύ δουλεύεις στο δικό σου θέλημα». Κι όταν έψαξε λίγο
περισσότερο τα πράγματα ο άγιος, δέχτηκε την εξομολόγηση του γέροντα ασκητή ότι
έτσι έμαθε από μικρός από τη μητέρα του. «Εκείνη μου έλεγε πάντοτε να κάνω αυτό
που αρέσει σε μένα και να μην ακούω κανέναν»! Συγκλονιστική πράγματι περίπτωση:
ό,τι έμαθε από μικρός δεν μπόρεσε να σβήσει μετά από σαράντα χρόνια ασκητικής,
εν υπακοή εννοείται, ζωής!
Λοιπόν, οι
θεληματάρηδες αποκαλύπτουν το λιγότερο μία προβληματική ψυχική κατάσταση,
φανερώνουν μία ανύπαρκτη πνευματική ζωή, εκφράζουν έναν εγωισμό και μία
αντικοινωνικότητα που χρήζει συμπάθειας, ενώ ασφαλώς για τους χριστιανούς η
κατάστασή τους απαιτεί τη δική τους έμπονη εν αγάπη προσευχή – μη τυχόν και
τους ελεήσει ο Κύριος, διότι κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος ούτε άνθρωπος
αλλ’ ούτε άγγελος δεν μπορεί να τους συνεφέρει! Αυτονόητη βεβαίως και η νήψη
και η προσοχή και η εγρήγορση όλων μας, για να αποφεύγουμε «τον βόθυνο» αυτόν,
γιατί μάλλον τελικώς εκεί κρύβεται ο ίδιος ο πονηρός!