ΘΑΛΑΣΣΑ
ΒΡΟΧΩΝ…
Του ήλθε να
κλάψει. Τα σύννεφα που μάζεψαν στην καρδιά του οι τελευταίες σκέψεις έφεραν…
βροχή! Ήξερε ότι δεν σκέπτεται λογικά, αλλά δεν κατάφερε να ορθοποδήσει
εντελώς.
Ήταν μόνος στο
παιδικό δωμάτιο, ενώ η γυναίκα του ετοίμαζε το φαγητό. Απίθωσε την
πριγκιποπούλα του στο κρεβατάκι της, έχοντας στην καρδιά του μία… θάλασσα.
Πώς του ήλθε η
σκέψη για τη «θάλασσα των βροχών» στο φεγγάρι. «Καμία σχέση», μονολόγησε, και
τότε χαμογέλασε. Η θάλασσα εκείνη είναι το τεράστιο άνοιγμα που σχηματίστηκε
στη σελήνη από πρόσκρουση μεγάλου μετεωρίτη, και μάλλον η πιο σκοτεινή πλευρά
της. Δεν καλοθυμόταν. Εδώ έχουμε θάλασσα από βροχή των δακρύων.
«Για σύνελθε»,
μάλωσε τον εαυτό του. «Όλα στην… ώρα τους!»
Είχε απορήσει
κυριολεκτικά με τον εαυτό του. Η σκέψη του αποχωρισμού, όσο παράλογο κι αν
φαινόταν τώρα, του έφερνε μία καταχνιά και μία σκοτεινιά. «Εδώ ταιριάζουμε με
τη θάλασσα της σελήνης», είπε.
Θέλησε να
τραγουδήσει και να αλλάξει διάθεση. Μα μέσα του το ήξερε: δεν θα αργούσε και
πολύ να έλθει η ώρα του αποχωρισμού. Η
«θάλασσα των βροχών» θα γινόταν μάλλον και γι’ αυτόν πραγματικότητα. Γιατί ο
καιρός κυλάει γρήγορα… Γιατί «ο χρόνος χτυπάει πισώπλατα», που λέει ο στίχος
ενός γνωστού τραγουδιού…
Ένιωσε την
ανάγκη να αποτυπώσει την καρδιά του στο λευκό ακόμη γράμμα…
-Μουσικό άλμπουμ: Στέφανου Δορμπαράκη ''λευκό γράμμα'' (Θάλασσα Βροχών) [Δεκέμβριος 2016]