Η χαρά της πόλης των Αθηνών, κατά τον υμνογράφο της
αγίας Φιλοθέης, δεν οφείλεται μόνον στην ύπαρξη των λειψάνων της σ' αυτήν. Η πόλη χαίρεται
– και μαζί της κάθε πόλη και χώρα - και για το γεγονός
ότι η αγία υπήρξε μία ζωντανή και αληθινή φανέρωση, όσο
ζούσε, του ίδιου του Θεού. Διότι
φανέρωνε την αγάπη Εκείνου – «ο Θεός αγάπη εστί» - σε βαθμό που υπήρξε
μία δεύτερη ακένωτη πηγή της κεφαλαιώδους αυτής αρετής. Η οσιομάρτυς δηλαδή όχι μόνον είχε συμπάθεια προς τον συνάνθρωπο,
αλλά είχε την αγάπη του Χριστού, η οποία
φθάνει σε σημείο θυσίας για χάρη του συνανθρώπου, ακόμη
και του θεωρούμενου εχθρού. Κι αυτή η αγάπη του Χριστού,
επειδή ακριβώς λειτουργεί στην καρδιά του αληθινού πιστού,
δεν τελειώνει ποτέ. Όπως το λέει και ο
απόστολος Παύλος: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις, στενοχωρία, κίνδυνος,
μάχαιρα; Ουδέν δυνήσεται ημάς χωρίσαι από
της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού». Το ίδιο λοιπόν
επισημαίνουμε και στην αγία Φιλοθέη. «Φάνηκες ατέλειωτη
πηγή αγάπης» («αγάπης
ώφθης πηγή ακένωτος»). Κι είναι ευνόητο βεβαίως ότι
μία τέτοια αγάπη δεν μπορεί να έχει χαρακτήρα θεωρητικό. Εκφράζεται πάντοτε έμπρακτα, ως προσφορά στον
συνάνθρωπο. «Πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με περιμαζέψατε»,
λέει ο ίδιος ο Κύριος. Άλλωστε μία αγάπη
που δεν παίρνει συγκεκριμένη μορφή, σταματά να είναι αγάπη.
Γίνεται ένα ιδεολόγημα, που εξυπηρετεί
μάλλον άλλες σκοπιμότητες. Η αγία Φιλοθέη λοιπόν υπήρξε
ένα υπόμνημα αυτής της έμπρακτης αγάπης. Κατά το συναξάρι
και κατά τον υμνογράφο συνεπώς, «πρέπει να χαίρεται,
γιατί σκόρπισε όλον τον επίγειο πλούτο της για να περιθάλψει τον
κάθε αναγκεμένο, κατεξοχήν δε των νέων γυναικών».
«Χαίρε, πανέντιμε. Συ γαρ τον επίγειον πλούτον σκορπίσασα,
περί σαυτήν δε συνάξασα παρθένων πλήθη, αγάπης ώφθης πηγή ακένωτος». «Συ,
οσία, μοίρασες τον ρευστό πλούτο σου στους
αναγκεμένους» («Συ
τον πλούτον ένειμας, οσία, τον σον
δεομένοις, τον ρευστόν»).