«Οι άγιοι τρεις αυτοί μάρτυρες έζησαν επί της
βασιλείας του Πρόβου. Από αυτούς ο μεν Σαββάτιος βρέθηκε να παρίσταται
κατηγορούμενος για τη χριστιανική του πίστη στην Αντιόχεια στον Βικάριο, οπότε
αφού βασανίστηκε σκληρά και κλείστηκε στη φυλακή, μέσα στα βάσανα παρέδωσε το
πνεύμα. Ο δε Τρόφιμος, αφού του έβαλαν σιδερένιες κρηπίδες σαν υποδήματα και
τον εξόρισαν στην περιοχή των Συνάδων, βασανίστηκε εκεί σκληρά, μαζί με τον
Δορυμέδοντα, ενώ στο τέλος τούς έκοψαν την κεφαλή».
Μία πολύ
όμορφη εικόνα του εκκλησιαστικού ποιητή περί του αγίου Τροφίμου, κάτι που
ισχύει βεβαίως και για όλους τους αγίους είναι και η παρακάτω: «(Μάρτυς) Τρόφιμε,…τοις αίμασί σου, βηματίζων την γην
καθηγίασας, εμπεριπατείς δε, χαρμονικώς τω Παραδείσω, σωτηρίαν ημίν
εξαιτούμενος». Δηλαδή, περπατούσες, μάρτυς Τρόφιμε, και με το αίμα του
μαρτυρίου σου αγίασες τη γη που πατούσες, ενώ τώρα στους χαρμονικούς περιπάτους
σου στον Παράδεισο, ζητάς από τον Κύριο τη σωτηρία για εμάς. Ο υμνογράφος με τη
στερεωμένη στην πίστη του Χριστού και της Εκκλησίας έμπνευσή του μάς ανοίγει τα
μάτια και μας σεργιανίζει στο παρόν και στο παρελθόν του αγίου: ο άγιος χαίρει
και αγάλλεται στο σεργιάνι του στον Παράδεισο, σεργιάνι μέσα στο φως και την
αγάπη του Χριστού, που τον κάνει να μεσιτεύει διαρκώς για εμάς που ακόμη
χειμαζόμαστε στον κόσμο τούτο. Αλλά για να φτάσει σ’ αυτήν τη μακαριότητα προηγήθηκε ο βηματισμός
του στον κόσμο τούτο. Κι ο βηματισμός αυτός ήταν «μαρτύριον αίματος», και με τον πνευματικό αγώνα τηρήσεως των
εντολών του Θεού και με τον αγώνα του σωματικού μαρτυρίου του. Ταυτοχρόνως όμως
ο βηματισμός αυτός συνιστούσε και τον αγιασμό του κόσμου. Αυτή είναι η
ευλογημένη παρουσία των αγίων: και όσο ζουν αγιάζουν τη γη που πατάνε, και μετά
θάνατο μάς αγιάζουν με τις προσευχές τους.