Ο άγιος Μιχαήλ αποτελεί διδάσκαλο των θείων δογμάτων και μάλιστα της
ενανθρώπησης του Θεού, η οποία αποτελεί και το θεμέλιο της δυνατότητας
εξεικονισμού Του. Αν ο Θεός μπορεί να εξεικονιστεί,
είναι διότι έγινε αληθινός άνθρωπος και την ανθρώπινη φύση Του
περιγράφει η εικόνα. «Η γλώσσα σου αναδείχθηκε κάλαμος του
αγίου Πνεύματος, Μιχαήλ πανένδοξε, αφού μελέτησε στις Γραφές την ένσαρκη οικονομία του παντοκράτορα Λόγου»
(«Η γλώσσα σου ανεδείχθη του Πνεύματος κάλαμος, Μιχαήλ πανένδοξε, οικονομίαν την ένσαρκον Γραφαίς
μελετήσασα του παντοκράτορος Λόγου») (ωδή δ´).
Εκεί, στις θεόπνευστες Γραφές, είδε μάλιστα ότι ο σεβασμός στην εικόνα δεν είναι για την ίδια την εικόνα
ως ύλη και χρώμα, αλλά για το εικονιζόμενο πρόσωπο.
Όπως από παλιά ήδη ο Μέγας Βασίλειος είχε επισημάνει: «Η τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει». «Γνώρισες
ότι η τιμή της εικόνας διαβαίνει στο πρωτότυπο, ιεροφάντορα
Πατέρα Μιχαήλ, και ακολουθώντας τις θεόπνευστες Γραφές δίδαξες
τους πάντες να σέβονται την εικόνα του Χριστού και των Αγίων» («Εις το πρωτότυπον ειδώς της εικόνος την τιμήν, ιεροφάντορ, διαβαίνουσαν, Πάτερ, ταις θεοπνεύστοις Γραφαίς συνάδων,
τους πάντας εδίδαξας σέβειν την εικόνα Χριστού και των Αγίων»)
(ωδή η´). Η πίστη του αγίου για τη διδασκαλία
αυτή της Εκκλησίας περί των εικόνων – διδασκαλία στην πραγματικότητα για την αλήθεια
περί του ίδιου του Χριστού ως Θεού και ανθρώπου – ήταν τόσο απόλυτη και στέρεα,
ώστε υπέμεινε διωγμούς και εξορίες τέτοιες που θυσίασε και την
ίδια τη ζωή του. «Υπέμεινες πικρές εξορίες, σοφέ, και έφτασες τελικά στο ευρυχωρότατο πλάτος
του παραδείσου, ευρισκόμενος με τον χορό των μαρτύρων,
θεόφρον πανόλβιε» («Υπομείνας πικράς
εξορίας, σοφέ, εις ευρυχωρότατον
πλάτος κατήντησας του Παραδείσου, Μάρτυσι συγχορεύων,
θεόφρον πανόλβιε») (ωδή ς´).