Ο
υμνογράφος του αγίου Θεοδώρου Νικόλαος προβάλλει την ομορφιά του και το παράστημά
του: ο άγιος Θεόδωρος ήταν «ωραίος
νέος, με σπάνια ομορφιά, διακρινόμενος
για το κάλλος της ψυχής και του σώματος». Αλλά η ομορφιά
του ανθρώπου, κατά τον υμνογράφο, κάτι που βλέπουμε στους αγίους μας σαν τον σημερινό, έγκειται κατεξοχήν στην ομορφιά της ψυχής. «Η
ομορφιά των αρετών τον έκανε ωραίο, κυρίως όμως στολιζόταν
από τα στίγματα των μαρτύρων». («Νεανίας ωραίος,
πανευπρεπής δέδειξαι, κάλλει καταλλήλως
εμπρέπων, ψυχής και σώματος, ωραϊζόμενος
των αρετών ευμορφία, και μαρτύρων στίγματι καλλωπιζόμενος»
(ωδή γ΄). Πράγματι, για την πίστη μας, η ομορφιά του σώματος είναι
ένα αγαθό, το οποίο όμως επειδή είναι φθαρτό δεν έχει πρωτεύουσα
σημασία. Έρχονται τα γηρατειά κι αυτό που αποτελεί συνήθως
καύχημα για τον έχοντα το αγαθό τούτο, εξαφανίζεται.
Χωρίς να λάβουμε υπόψη πιθανούς τραυματισμούς, αρρώστιες που αλλοιώνουν τον άνθρωπο, ή και τον
αφανίζοντα τα πάντα θάνατο. Η αληθινή ομορφιά έγκειται,
όπως λέει για τον άγιο ο υμνογράφος, στην
απόκτηση των αρετών. Όταν η ανθρώπινη ψυχή ντύνεται τις
αρετές, όταν η χάρη του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο,
τότε και ο πιο άσχημος εξωτερικά θεωρούμενος άνθρωπος αποκτά μία
γλυκύτητα και μία «επιφάνεια» που
γοητεύει και μαγνητίζει τους πάντες. «Καρδίας ευφραινομένης,
πρόσωπον θάλλει» ακούμε να λέει επ’
αυτού ο λόγος του Θεού. Στον άγιο Θεόδωρο βεβαίως συνυπήρχαν
και τα δύο στοιχεία: και το κάλλος του σώματος και το κάλλος
της ψυχής. Για τον άγιο όμως η προτεραιότητα ήταν δεδομένη:
το κάλλος της ψυχής. Και μάλιστα όχι μόνο
με τις αρετές, αλλά κυρίως με τα βάσανα που υπέστη.
Κι αυτό διότι προφανώς τον έβαζαν στα χνάρια του κατ’ εξοχήν
«ωραίου κάλλει παρά πάντας ανθρώπους» Ιησού Χριστού.