Οι ύμνοι της Εκκλησίας μάς υπενθυμίζουν
σήμερα ότι ο άγιος Χρυσόστομος, «ο κήρυξ της μετανοίας», κηρύσσει εκείνη τη
μετάνοια στον πιστό λαό, η οποία προϋποθέτοντας την άπειρη αγάπη του Θεού προς
αυτόν, γίνεται η μεγαλύτερη παρηγοριά του, εκείνη που του «σφουγγίζει
οποιαδήποτε υγρότητα της φοβερής απόγνωσης και δροσίζει τις καρδιές που
έχουν καεί από την αμαρτία». «Της μετανοίας τον κήρυκα, τον σπόγγον τον
πάγχρυσον, τον υγρότητα δεινής απογνώσεως αίροντα, και δροσίζοντα εκτακείσας
καρδίας αμαρτίαις, Ιωάννην επαξίως τον Χρυσολόγον τιμήσωμεν» (Ας τιμήσουμε
με επάξιο τρόπο τον χρυσό στους λόγους Ιωάννη, τον κήρυκα της μετάνοιας, το
πάγχρυσο σφουγγάρι που παίρνει την υγρότητα της φοβερής απόγνωσης και δροσίζει
τις καμένες από τις αμαρτίες καρδιές).
Και τι τόνιζε ιδιαιτέρως ο άγιος;
Μπορεί κάποιος να έχει αμαρτήσει με πολλά και μεγάλα αμαρτήματα, όμως τα
αμαρτήματα αυτά δεν μπορεί να θεωρηθούν ισοστάσια της αγάπης του Θεού. Τίποτε
δεν είναι σαν εκείνην, διότι η αυτοαγάπη, ο ίδιος ο Θεός, τόσο μας
αγάπησε, ώστε έπαθε και θυσιάστηκε για εμάς τους ανθρώπους, παρέχοντάς μας τη
συγχώρηση. Αρκεί βεβαίως να θέλουμε κι εμείς τη συγχώρηση αυτή, δηλαδή να
μετανοούμε. Διότι η όλη προσφορά του Θεού υπάρχει άπειρη και αιώνια, μένει όμως
ανενέργητη χωρίς και τη δική μας θέληση. Αυτό τόνιζε λοιπόν ο άγιος Χρυσόστομος
ενόσω ζούσε, αλλά και το ίδιο κηρύσσει και μετά θάνατον, γινόμενος έτσι ο
μεγαλύτερος παρηγορητής των ανθρώπων. Ο άγιος Θεοφάνης με πολλή ενάργεια
και σαφήνεια μας το επισημαίνει: «Ει και νεκρός ει εν τάφω, αλλά ζων εν τω
κόσμω, Χρυσόστομε, κηρύττεις μετάνοιαν και γράφεις συγχώρησιν, εγγυώμενος τοις
μετανοούσι θερμώς» (Αν και είσαι νεκρός μέσα στον τάφο, όμως ως
ζωντανός μέσα στον κόσμο, Χρυσόστομε, κηρύσσεις και γράφεις τη μετάνοια,
δίνοντας την εγγύηση της συγχώρησης γι’ αυτούς που μετανοούν με θερμό τρόπο).