Παλιό
σκαρί που βρίσκεται
᾽πό
χρόνια αραγμένο
δίπλα
σε θάλασσα πλατιά
σα
᾽να πουλί δεμένο
μοιάζει
η Πόλη Πειραιά
που
δείχνει να σαλπάρει
μα
μένει αιώνες στη στεριά
χωρίς
γραμμή να πάρει.
Δικάταρτο
᾽ναι το σκαρί
από
τα Θέατρά του
Δημοτικό,
Βεάκειο
αυτά
᾽ναι τα φτερά του.
Πρώτο
λιμάνι το ᾽πανε,
γιατί
᾽ναι και το δείχνει,
έχει
μυστήρια ομορφιά
σ᾽
όλους αφήνει ίχνη.
Μα
έχει κι άλλες ομορφιές
το
ξακουστό λιμάνι,
τη
Ζέα την ολόλαμπρη
και
το Πασαλιμάνι.
Σαν
της σημαίας τον σταυρό
είν᾽
ο προφήτ-Ηλίας,
ο
ζηλωτής που πυρπολεί
κάθ᾽
ίχνος της δειλίας.
´Ολ᾽
η Ελλάδα έχει πια
τον
Πειραιά καμάρι
σαν
άστρο που φεγγοβολά
σαν
άγιας γης θυμάρι.
Δεν
έχει ρότα δω στη γη
ετούτο
το καράβι,
στις
θάλασσες του ουρανού
τις
μηχανές ανάβει.
Γιατί
᾽ν᾽ ανάπαψη Θεού
αυτός
εδώ ο τόπος,
άγια
Τριάδα, θάλασσα,
της
εργατιάς ο κόπος.