Με πίστη στο μυαλό του ο
αφελής
αλλά κι ασκητικός Ιώβ ο μοναχός
επέμενε στο κατ’ αυτόν απλό και αυτονόητο:
η μονολόγιστη ευχή είναι
μονάχα
για τους καλόγερους, τους
μονοτρόπους.
Πλάνη θωρούσε, το λοιπόν,
ό,τι
επρέσβευε ο ταπεινός μα και
συνάμα
θαυμαστός της ιερής
Θεσσαλονίκης
άγγελος και αετός
Γρηγόριος,
- «για όλους, και για το
παιδί, είν’
η κραυγή που κράζει το
«ελέησον».
Ώσπου τον ελυπήθη ο Θεός
- κάποια ρωγμή σεμνή θα
είδε -
κι έστειλε άγγελο φωτός
να του μηνύσει στο κελί
του!
«Όπως δοξάζει ο δούλος μου
κι αγαπημένος μου
Γρηγόριος,
αυτό είν’ η αλήθεια»!
