Σ’
έναν κόσμο τραγικά ανασφαλή και φοβισμένο, λόγω πρωτίστως της απιστίας του στην
Πρόνοια του Θεού, ο λόγος του Κυρίου πάντοτε λειτουργεί ως βάλσαμο στις ψυχές:
ο Θεός μάς αγαπά και μας φροντίζει. Μπορεί οι αισθήσεις μας να βλέπουν την
τραγωδία, μπορεί οι ειδήσεις να μας βομβαρδίζουν με καταστροφικά σενάρια,
μπορεί όλος ο περίγυρος στον οποίο ζούμε να μας δημιουργεί την αίσθηση ότι
πέφτουμε στο κενό, όμως πίσω από όλα στέκει η καρδιά του Θεού Πατέρα. «Και οι
τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες από Εκείνον», λέει ο Κύριος. Το κενό
βρίσκεται μάλλον μέσα μας. Η τραγωδία είναι το σύμπτωμα της πεσμένης στην
αμαρτία ανθρωπότητας. Ο Θεός όμως υφίσταται και αποτελεί την υπόθεση του
σύμπαντος κόσμου – «εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμεν» - μας κρατάει στην
ύπαρξη και μας καθοδηγεί στον τελικό μας προορισμό, δημιουργώντας αδιάκοπα τις συνθήκες
προκειμένου να Τον βλέπουμε και να Τον ζούμε. Και οι συνθήκες αυτές είναι
τελικώς μία: η μετάνοια και η επιστροφή μας στον Ίδιο.
