᾽Ανεξάρτητα ἀπό ἐκείνους τούς δυστυχεῖς συνανθρώπους μας πού ἐνσυνείδητα ἔχουν ἐπιλέξει
τόν δρόμο τῆς ἀνυπακοῆς στόν Θεό, ἡ ἐπισήμανση τοῦ Κυρίου: «οὐδείς δύναται
δυσίν κυρίοις δουλεύειν», προκαλεῖ ῾φόβο᾽
καί στούς χριστιανούς. Τό γεγονός ὅτι κάθε φορά εἴμαστε ὁλόκληροι στή δουλεία ἑνός κυρίου, εἴτε τοῦ Θεοῦ
εἴτε τοῦ διαβόλου,
σημαίνει ὅτι δέν μποροῦμε νά ῾παίζουμε᾽ μέ τή
ζωή μας καί τίς ἐπιλογές μας. Ἡ ἐπιπολαιότητα στήν πνευματική μας ζωή δέν εἶναι
χωρίς συνέπειες. Αὐτό πού κάνω κάθε
φορά μέ ἐντάσσει στή μία ἤ στήν
ἄλλη κατάσταση, δηλαδή
μέ προσδιορίζει συνολικά ὡς ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτό καί τρομάζει λίγο αὐτό πού ἀκούγεται συχνά ἀπό συνανθρώπους μας,
καί μάλιστα νέους, ὅτι σκοπό ἔχουν νά μαζεύουν στή ζωή τους ἐμπειρίες.
Ἡ κάθε ἐμπειρία καταλαβαίνουμε μέ τά παραπάνω
λόγια τοῦ Κυρίου ὅτι δέν εἶναι ἀνώδυνη. ῎Αν δέν
βρισκόμαστε στήν κατεύθυνση τῆς
ὑπακοῆς στόν Θεό λειτουργοῦμε
ἀρνητικά, ἄρα μ’ ἕναν τρόπο δαιμονιζόμαστε! Προφανῶς ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι
ἕνα ἄθροισμα ἐμπειριῶν, ἕνα σύνολο
τεμαχίων δηλαδή, ἀλλά ἑνιαία ψυχοσωματική
ὕπαρξη, ἡ ὁποία προσδιορίζεται κάθε φορά ὁλόκληρη, θετικά ἤ ἀρνητικά,
ἀνάλογα μέ τό εἶδος τῆς ἐμπειρίας.
