Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ Ο ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ




Ο μνογράφος Ἰωάννης  μοναχός στό δοξαστικό τν ποστίχων τοῦ ἑσπερινοῦ  προβαίνει σέ μία νσυνείδητη  ἀνακολουθία: βάζει στήν θέση τοῦ συσταυρωθέντος με τον Κύριο λησττόν διο τόν γιο. Βλέπει τόν Λογγίνο ς τόν ληστή. Τά λόγια τοληστγίνονται λόγια καί κείνου. ῾Καθώς βρισκόσουν στόν Σταυρό καί βλεπες ατά πού συνέβαιναν, βλέποντας τόν σταυρωμένο πί τοξύλου Θεό καί νθρωπο φώναζες πρός ατόν: ᾽Εν τβασιλείσου μνήσθητί μου Κύριε. Γιατό καί Σωτήρας φώναζε σέ σένα: Εσαι μακάριος, Λογγίνε, καί θά σέ θυμονται λοι στούς αἰῶνες᾽(῾᾽Εν τΣταυρπαρεστηκώς, καί τά γενόμενα σκοπν, τόν σταυρωθέντα πί ξύλου, Θεόν καί νθρωπον ωρακώς, ἐβόας πρός ατόν: ᾽Εν τβασιλείσου μνήσθητί μου Κύριε. Διό καί Σωτήρ φώνει σοι: Μακάριος εΛογγίνε, καί τό μνημόσυνόν σου ες γενεάν καί γενεάν᾽). Νομίζουμε τι στό τροπάριο ατό καί τό μπέρδεματν ρόλων μεταξύ κατοντάρχου καί ληστβρισκόμαστε στό πιό ψηλό σημεο τς ποίησης τς ορτς: ὁ Λογγίνος εναι δη σωσμένος πό τήν ρα τς μολογίας του κατά τό Πάθος τοΚυρίου καί χι πό τήν ρα τομαρτυρίου του. Τό βεβαίωσε ὁ ἴδιος Κύριος γιά τόν ληστή, συνεπς καί γιά τόν Λογγίνο: ῾μήν λέγω σοι, σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τΠαραδείσ᾽. Καί γιά κάτι κόμη: μπροστά στόν σταυρωμένο Κύριο ὁ ὅποιος ρόλος τοῦ ἀνθρώπου ξαφανίζεται: ετε κπρόσωπος τονόμου (ὁ ἑκατόνταρχος) εναι κανείς ετε πόδικος (ὁ ληστής), ατό πού σώζει εναι πίστη καί ἡ ἀγάπη στόν Χριστό. Γιά τόν Χριστό κάθε νθρωπος εναι τό διο καί κάθε ναν τόν θέλει στήν Βασιλεία Του. Γιά τόν Χριστό κάθε σχμα τοκόσμου τούτου πέραν τς καρδιςδέν φίσταται. Αρεται καί χάνεται.